Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Η Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης. Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886. Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία. Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν. Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο Την επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ιδρυτικό συνέδριο της Δευτέρας Διεθνούς ακολούθησε η πρόταση του Ρέιμοντ Λαβίν, η οποία καλούσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα. Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη γιορτή για χώρες όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Κούβα και τα πρώην Σοβιετικά κράτη. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν συνήθως μεγαλειώδεις λαϊκές και στρατιωτικές παρελάσεις. Η σοβιετική Πρωτομαγιά σημαδευόταν από τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Μόσχας, η οποία διέσχιζε και την Κόκκινη Πλατεία, όπου βρίσκονταν ο εκάστοτε γενικός γραμματέας, η κυβέρνηση και όλο το Ανώτατο Σοβιέτ και παρακολουθούσαν μια αληθινή επίδειξη δύναμης. Στη Βραζιλία, η μέρα των εργατών είναι επίσημη γιορτή που γιορτάζεται από τα συνδικάτα με ολοήμερες εκδηλώσεις. Στην Ιαπωνία, παρά το γεγονός ότι η Πρωτομαγιά δεν έχει οριστεί επίσημα ως εθνική αργία από την κυβέρνηση, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών, είτε δίνεται από του εργοδότες ως αργία είτε λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων. Σκοπός δεν είναι η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις για τον εορτασμό της ημέρας, αλλά συνήθως, η προσωπική ξεκούραση. Συνήθως, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις στο Τόκιο. Στο Νεπάλ, η Πρωτομαγιά αναγνωρίστηκε ως εθνική αργία το 2007, παρότι γιορτάζεται στη χώρα από το 1963. Η γερμανική Πρωτομαγιά αποτελεί μία σημαντική ημέρα, όπου παραδοσιακά τονίζεται η πολιτική σημασία την ημέρας στις περισσότερες περιοχές της και αναφέρεται συνήθως ως «Ημέρα των Εργατών». Μαζικές ετήσιες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, οι μεγαλύτερες από τις οποίες διοργανώνονται από εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα. Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες στις οποίες ως Ημέρα της Εργασίας δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Kοινοβουλίου της χώρας. Στόχος ήταν η αποφυγή της ταύτισης των εργατικών κινημάτων με την αριστερά της χώρας στην οποία είχαν συμβεί τα γεγονότα του Σικάγου. Η ελληνική Πρωτομαγιά Η πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε τη μεγαλόφωνη αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών. Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις δημιουργήθηκαν. Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ´αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία. Tην ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», όπου τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι. Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα. Σήμερα, βάσει νόμου, οι αργίες διακρίνονται σε αυτές που έχουν καθοριστεί ως ημέρες υποχρεωτικής αργίας, κατά τις οποίες απαγορεύεται κάθε βιομηχανική, βιοτεχνική, εμπορική εργασία και κάθε επαγγελματική εν γένει δραστηριότητα, καθώς βέβαια και η απασχόληση των μισθωτών, και ως ημέρες προαιρετικής αργίας, στις οποίες επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη η λειτουργία της επιχείρησης και η απασχόληση ή μη των μισθωτών που απασχολούνται από αυτόν. Η 1η Μαΐου, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Α.Ν. 380/68, αποτελεί υποχρεωτική αργία, όταν κηρύσσεται ως τέτοια με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης, διαφορετικά εντάσσεται στις προαιρετικές αργίες. αναδημοσιευση απο TVXS

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Συμμετέχουμε τη Δευτέρα 20 Απρίλη στη 4ωρη ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ Στάση Εργασίας της ΑΔΕΔΥ 7.30 -11.30π.μ.

Η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος της οικονομικής ολιγαρχίας


«… οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
Τσάκισέ τον!»


Στις 20 Απρίλη ξεκινάει στον Κορυδαλλό η δίκη των στελεχών της ναζιστικής – φασιστικής Χρυσής Αυγής.
Ο ναζισμός όπλισε και οπλίζει το χέρι των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Οι χρυσαυγίτες ως γνήσιοι απόγονοι των ναζί του Χίτλερ, των γερμανοτσολιάδων δοσίλογων της κατοχής, ζουν και δρουν μόνο με εγκλήματα, με μαχαιρώματα και δολοφονίες. Νοσταλγούν αυτά που διέπραξαν οι ομογάλακτοι τους στα Καλάβρυτα, στη Καισαριανή, τη Κοκκινιά, το Κομμένο, το Κοντομαρί, τη Βιάνο, το Χορτιάτη. Θέλουν ξανά ένα νέο Άουσβιτς, όπως αυτό του Χίτλερ, που έστειλε στο θάνατο με θαλάμους αερίων εκατομμύρια γιατί τους θεωρούσε «υπάνθρωπους»: εβραίους, συνδικαλιστές, Ρομά, ομοφυλόφιλους,κομμουνιστές, ανάπηρους.
Η Χρυσή Αυγή συνεχίζει να φιλοδοξεί να αποτελέσει το χρήσιμο βραχίονα του συστήματος. Ένα βραχίονα που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά της παρακρατικής τρομοκρατίας ενάντια σε εργάτες, σε αγωνιστές, σε μετανάστες. Ας θυμίσουμε, άλλωστε, τα πεπραγμένα της: Ας θυμηθούμε τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, την παρακρατική επίθεση σε συνδικαλιστές στο Πέραμα, τους ξυλοδαρμούς προοδευτικών αγωνιστών (μέχρι την πολύ πρόσφατη στα Χανιά), τα μαχαιρώματα μεταναστών. Και βέβαια το άνοιγμα δουλεμπορικών γραφείων, τις προστασίες σε μαγαζιά και λαϊκές αγορές και γενικά τις σκοτεινές περιοχές όπου η δολοφονική πολιτική γραμμή συνδέεται με το κοινό έγκλημα.
Ο φασισμός –και η Χ.Α – είναι όπλο ενάντια στο λαό και τη νεολαία. Είναι το μακρύ χέρι της οικονομικής ολιγαρχίας και των πολιτικών που αυτό το σύστημα θέλει να επιβάλει, μέσω της τρομοκράτησης του λαού και αν χρειαστεί με την κατάλυση των αστικοδημοκρατικών δομών, όπως το πραγματοποίησε η χούντα τον Απρίλη του 1967.
  • Καλύπτεται και τροφοδοτείται από τις αντιλαϊκές – αντιδραστικές πολιτικές, ιδίως των τελευταίων χρόνων της οικονομικής κρίσης. Από την εκμετάλλευση, από το φασισμό που αυτές γεννάνε.
  • Αποθρασύνεται από την κάλυψη που του παρέχουν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ μέσω της αντικομμουνιστικής υστερίας και της εξίσωσης ναζισμού – κομμουνισμού, καθώς και της ανοιχτής χρησιμοποίησής τους σε πραξικοπήματα, όπως το πρόσφατο της Ουκρανίας.
  • Όσο για τον «πατριωτισμό» της ΧΑ, θα θυμίσουμε ότι πολιτικοί πρόγονοί την περίοδο της ναζιστικής – φασιστικής Κατοχής ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας που ορκίζονταν πίστη στις διαταγές του Χίτλερ και διάφοροι άλλοι εγκληματίες δοσίλογοι και συνεργάτες των κατακτητών.
Απαίτηση όλου του αντιφασιστικού κινήματος, είναι να σταματήσει κάθε ανοχή στους νεοναζί, στη Βουλή, στους Δήμους, τις περιφέρειες, στις γειτονιές.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν πρέπει να επιτρέψουμε να παρουσιαστεί ο ναζισμός σαν «μια ακόμα ιδεολογία» και την Χρυσή Αυγή ως «ένα ακόμα κοινοβουλευτικό κόμμα».


Να καταδικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Π. Φύσσα και των άλλων εγκληματικών ενεργειών ενάντια σε Έλληνες και μετανάστες.
Το φασισμό τσακίζουν οι λαϊκοί αγώνες!
Δυναμώνουμε τους αγώνες ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της καταστολής, της υποταγής στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στην πολιτική που θρέφει το φασισμό!
Συμμετέχουμε τη Δευτέρα 20 Απρίλη στη 4ωρη ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ Στάση Εργασίας της ΑΔΕΔΥ 7.30 -11.30π.μ.
Συγκέντρωση στις 8.00πμ στον Κορυδαλλό (Γρ. Λαμπράκη και Χρ. Σμύρνης-γήπεδο Προοδευτικής) και πορεία στα Δικαστήρια φυλακών Κορυδαλλού.



ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Α’ ΕΛΜΕ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Στάση Εργασίας και αντιφασιστική συγκέντρωση-πορεία

Δευτέρα 20 Απρίλη 2015


Συγκέντρωση στη Γρ.Λαμπράκη και Χρ.Σμύρνης (γήπεδο Προοδευτικής)

Πορεία και συγκέντρωση στα Δικαστήρια φυλακών 

Κορυδαλλού στις 8.00 το πρωί, με τετράωρη στάση εργασίας 7:30-11:30πμ


Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Η αποστολή εκπαιδευτικών σωματείων στη Ροζάβα-Κομπάνι


Εδώ η αξιοπρέπεια αναμετριέται κάθε δευτερόλεπτο και νικά πάντα


kurdistan - rojava 205
Γράφουν τα μέλη της αποστολής - Kοινωνία + Κινήματα - 01/03/2015
Επέστρεψε η αποστολή από το καραβάνι αλληλεγγύης των εκπαιδευτικών σωματείων από τους προσφυγικούς καταυλισμούς στη Ροζάβα-Κομπάνι. Την καμπάνια οργάνωσαν οι σύλλογοι εκπαιδευτικών Π.Ε. Αιγάλεω, Αμαρουσίου, Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής, «ο Αριστοτέλης», «Γληνός», Δυτικής Αττικής, Κερατσινίου – Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης», Καλλιθέας-Μοσχάτου, Νίκαιας-Πειραιά, Ν. Σμύρνης, Παρθενώνας, Περικλής, Κ. Σωτηρίου, Λέσβου «Μ. Κουντουράς», Ικαρίας-Φούρνων και οι ΕΛΜΕ Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, Ε΄ Αθήνας, ΕΛΜΕ Λέσβου, ενώ χρήματα έδωσε και η ΔΟΕ. Το επόμενο διάστημα θα διευρυνθεί με συμμετοχές κι από άλλα εργατικά σωματεία.
Στην αποστολή συμμετείχαν οι Σύλλoγοι Π.Ε. και ΕΛΜΕ με τους εκπαιδευτικούς Αντωνόπουλο Παύλο, Βέζου Θάνια, Δινοπούλου Βαγγελίτσα, Καλούση Ακρίτα, Κολόζη Μαρία, Μαρούτα Γιάννη, Ρέππα Ντίνα, Σμήλιο Ηλία και η Ένωση Γιατρών ΕΣΥ Λέσβου με τον Παυλή Στρατή.
Στο Suruc, την πιο φτωχή πόλη της περιοχής, πάνω στη συνοριογραμμή με τη Συρία, στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Rojava-Kobani, βρέθηκε η αποστολή από την πρώτη μέρα. Η μαχόμενη πόλη του Kobani, είναι μόλις «ένα τσιγάρο δρόμος» από το Suruc. Στα χωράφια που το περιτριγυρίζουν, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη από τις φωτιές που άναψαν οι Κούρδοι όταν είδαν να υψώνεται στο λόφο η σημαία που δήλωνε την απελευθέρωση του από τους ISIS.
Κι όμως, το Suruc, μια πόλη τόσο φτωχή, γεμάτη πρόσφυγες, δίπλα στις αρτηρίες του πολέμου, δεν αποπνέει  θλίψη και πόνο. Είναι οι άνθρωποι που σου μεταφέρουν αισιοδοξία, αξιοπρέπεια, μαχητικότητα. Τα παιδιά στους καταυλισμούς, πιτσιρικαρία πέντε και επτά χρονών, γιατί οι έφηβοι βρίσκονται μέσα στη μαχόμενη πόλη, φωνάζουν συνθήματα κι όλοι, όπου κι αν σταθούν κάνουν το σήμα της νίκης. Γι’ αυτούς η νίκη είναι αδιαπραγμάτευτη! «Νέοι πολεμάμε, νέοι θα νικήσουμε», μας είπε μια γυναίκα σ’ έναν από τους καταυλισμούς που επισκεφτήκαμε, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό πως η μάχη αυτή δεν αναβάλλεται για τις επόμενες γενιές!
katavlismos-645x430
Οι ιστορίες των ανθρώπων, όπως αυτή του «αθάνατου θείου – οlumsuz amca» που παρά τα εξήντα του χρόνια έβαψε τα μαλλιά του για να φαίνεται νεότερος ώστε να του επιτρέψουν να πάρει όπλο και να γίνει αντάρτης, που πάλεψαν και συνεχίζουν με αποφασιστικότητα να υπερασπίζονται όσα έχουν κατακτήσει, πραγματικά σε συνεπαίρνουν. Ο πόθος της επιστροφής στην πατρίδα τους γεμίζει αποφασιστικότητα και παρά την εξαθλίωση της προσφυγιάς, την απώλεια των «δικών τους παιδιών» όπως οι μανάδες αναφέρουν, την ολοκληρωτική καταστροφή του Kobani, είναι έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη μέχρι τη νίκη. Είναι φανερό ότι οι πρόσφυγες εδώ υπερασπίζονται τις κοινωνικές δομές που έχτιζαν στα καντόνια της Rojava μέχρι να έρθει ο πόλεμος. Γι’ αυτό άλλωστε και δε θέλουν απλώς να γυρίσουν στα εδάφη τους αλλά ζητούν να συνεχίσουν αυτό που αποπειρώνται τρία χρόνια τώρα. Το ονοματίζουν κιόλας, μιλώντας για μια κοινωνία αντιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντιρατσιστική, σοσιαλιστική, δίνοντας προτεραιότητα στη συμμετοχή και στη λαϊκή αυτοοργάνωση, στη γυναικεία χειραφέτηση, στην αποδοχή γλώσσας, φυλής και θρησκείας, στην εκπαίδευση.
Συγκινητικές ήταν οι επαφές και οι πρώτες επισκέψεις των μελών της αποστολής στην περιοχή. Στα σχολεία και στα πολιτιστικά κέντρα που έχουν στηθεί μέσα στους καταυλισμούς, εκπαιδευτικοί και γιατροί από την αποστολή, Κούρδοι δάσκαλοι καθώς και μαθητές τραγούδησαν και χόρεψαν: «Ζήτω η αντίσταση στο Κομπάνι».
Καταυλισμός προσφύγων από το Κομπάνι – Μαθητές, Έλληνες και Κούρδοι δάσκαλοι τραγουδούν και χορεύουν

Εδώ η αξιοπρέπεια και η βεβαιότητα της νίκης αναμετριέται κάθε δευτερόλεπτο με την πείνα και την καταστροφή και νικά πάντα… Εδώ η νίκη βρίσκεται σε κάθε τους βλέμμα…
kurdistan - rojava 118
«Στήνουν» τα σχολεία τους σε σκηνές από λινάτσα… Δεν τα αφήνουν άχρωμα κι ανέκφραστα… Τα ζωγραφίζουν για να τα κάνουν χαρούμενα… Τούτα τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν το κρύο και την πείνα αλλά και τη φρίκη από τις σφαγές των φασιστών ISIS. Τα σχολεία τους, οι δάσκαλοί τους, προσπαθούν να τα διδάξουν αλλά και να τα ανακουφίσουν κι απ” αυτή τη φρίκη…
kurdistan - rojava 098
Εδώ τα μέλη της αποστολής μαζί με δασκάλες από το Κομπάνι που ήρθαν να διδάξουν εθελοντικά στα παιδιά των καταυλισμών
kobane_1-645x430
Η εκπαίδευση έχει για αυτούς πρωταρχικό ρόλο γιατί θεωρούν ότι μόνο έτσι οι άνθρωποι θα γίνουν ικανοί να μην τους εκμεταλλεύονται, παλεύουν να διατηρήσουν την κουλτούρα  και τον πολιτισμό τους, για πρώτη φορά διδάσκονται στα σχολεία τη μητρική τους γλώσσα. Κούρδοι από άλλες περιοχές έχουν έρθει στους καταυλισμούς να συνεισφέρουν, το σωματείο των εκπαιδευτικών βοηθάει στην οργάνωση των σχολείων, Κούρδισες που σπούδαζαν σε άλλες πόλεις επέστρεψαν για να βοηθήσουν, οι κοπέλες από δεκατεσσάρων ως δεκαέξι χρονών μετατρέπονται σε δασκάλες ενώ δεκάδες κορίτσια έχουν βρεθεί εκεί και εθελοντικά διδάσκουν τα παιδιά τη μητρική τους γλώσσα.
Οι πρόσφυγες από το Kobani είναι οργανωμένος λαός που θέλει να επιστρέψει και να συνεχίσει τον αγώνα του. Στους καταυλισμούς συναντάς τον αγώνα για Γη και Ελευθερία, μαζί με το φόβο και τη φρίκη του πολέμου. Από τη μία τα περήφανα και γεμάτα πάθος μάτια και από την άλλη η απόγνωση και η οδύνη από αυτά που πέρασαν. Ειδικά στον καταυλισμό των Yezidi, που υπέστη γενοκτονία από τους ισλαμοφασίστες των ISIS, και που το μόνο που ζητά είναι να του δοθεί άδεια να πάει σε χώρες της Ευρώπης, ο τρόμος των ανθρώπων που κυνηγήθηκαν με αγριότητα είναι ολοφάνερος. Ο καταυλισμός βρίσκεται στο Diyarbakir, την άτυπη πρωτεύουσα του Τουρκικού Κουρδιστάν και οι Yezidi είναι Κούρδοι της περιοχής της Sengal στο Ιράκ, που λόγω της γενοκτονίας που υπέστησαν, αρνούνται κατηγορηματικά να ξαναγυρίσουν εκεί. Η φρίκη του πολέμου και οι δύο όψεις ενός λαού κατατρεγμένου που ουσιαστικά εξωθείται σε απαγόρευση της ύπαρξης και της συνέχειας του.
Εδώ εικόνες από τον καταυλισμό των Yezidi, του λαού που ήρθε αντιμέτωπος με γενοκτονία, με βάση το διεθνές δίκαιο
image004
image0021
image004-
Πολύ μεγάλη σημασία δείχνουν στα ζητήματα της γυναικείας χειραφέτησης. Σε κάθε συζήτηση, σε κάθε δραστηριότητα, η γυναίκα κατέχει ξεχωριστή θέση. Όπως λένε, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία ελεύθερη χωρίς γυναίκα χειραφετημένη. Απέναντι στη φρίκη της γυναίκας που βιάζεται, πουλιέται στα σκλαβοπάζαρα, δολοφονείται ή στην εικόνα της γυναίκας της Μ. Ανατολής με την μπούργκα  και καταδικασμένη στο σκοτάδι που την θέλει σκλάβα του συζύγου,   υπάρχει και η εικόνα της γυναίκας που κέρδισε τη θέση της παίρνοντας τα όπλα για την υπεράσπιση της Rojava από τους ισλαμοφασίστες του ISIS, της γυναίκας που συμμετέχει σε κάθε φάση της παραγωγής και της διοίκησης της κοινωνίας.
Η χειραφέτηση της γυναίκας αποτελεί βασικό στοιχείο της ιδεολογίας του απελευθερωτικού κινήματος στο Κουρδιστάν. Κι αυτό το συναντάς όχι μόνο στη Rojava, όπου σε κάθε θέση υπάρχουν δυο συνδιοικητές, ένας άντρας και μια γυναίκα, αλλά και σε πολλές δομές του τούρκικου Κουρδιστάν όπου συναντάς τη συνδήμαρχο της πόλης ή την συνπρόεδρο της τοπικής επιτροπής του κόμματος. Υπάρχουν σύλλογοι γυναικών με σοσιαλιστικές αναφορές και δράση ενώ σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό γίνεται προσπάθεια να στηθεί κέντρο γυναικών εργατριών όπου πέρα από τη συζήτηση για τη θέση και το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, οργανώνεται μια μικρής κλίμακας παραγωγή προϊόντων που διατίθενται προς πώληση και τα έσοδα αξιοποιούνται για την επιβίωση των προσφύγων. Είναι χαρακτηριστικό ακόμη ότι στους καταυλισμούς υπάρχουν λίγες γυναίκες 16-40 χρόνων, αφού πολλές απ’ αυτές (όπως και οι άντρες) έμειναν ή επιστρέφουν καθημερινά στο Kobani, συμμετέχοντας στο γυναικείο στρατό YPJ ή στην προσπάθεια εκκαθάρισης του τόπου από τις νάρκες που έχουν σπείρει παντού οι ισλαμοφασίστες. Στους ίδιους καταυλισμούς συναντάς δεκάδες κορίτσια 14-15 χρόνων που έχουν βρεθεί εκεί και εθελοντικά διδάσκουν τα παιδιά καθημερινά τη μητρική τους γλώσσα.
10360360_794820493928827_7124963742707902335_n
Εδώ με τη συνδιοικήτρια από το Κομπάνι, Fayza Abdi, η οποία μας τόνισε πως δεν είναι στόχος της επανάστασης τους να διαιρέσουν τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράκ, αλλά να υπερασπιστούν την περιοχή και το λαό τους. Οι μεγάλες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν δεν θα τους αποτρέψουν από το να υπερασπιστούν όσα έχουν κερδίσει, είναι έτοιμοι να αποτρέψουν τα σχέδια όσων επιδιώκουν να τους γυρίσουν 150 χρόνια πριν, όπου οι γυναίκες ήταν σκλάβες. Γι’ αυτή την ελευθερία αγωνίζονται, αυτήν υπερασπίζονται, όχι μόνο τη δική τους αλλά και κάθε γυναίκας σε όλο τον κόσμο. Το μόνο που ζητούν από το Τουρκικό κράτος είναι να τους ανοίξουν τα σύνορα ώστε να μπορούν μετακινούνται ελεύθερα για να ανοικοδομήσουν την πόλη τους.
1--645x430
Τα μέλη της αποστολής δίνουν στα παιδιά που ζουν στους καταυλισμούς, τις ζωγραφιές που έφτιαξαν γι” αυτά, μαθητές από τα ελληνικά σχολεία
IMGP8279
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι καταυλισμοί βρίσκονται μέσα στην πόλη του Suruc, σε απόλυτη σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η αλληλεπίδραση είναι επιδίωξη τους.
Αντίθετα, ο καταυλισμός που έχει δημιουργήσει το τούρκικο κράτος βρίσκεται χιλιόμετρα έξω από την πόλη και φυσικά δεν έχει καμία οπτική επαφή με το Kobani. Είναι περικυκλωμένο από συρματοπλέγματα, έχει ιδιωτική αστυνομία φύλαξης, νεκρή ζώνη γύρω του και η είσοδος και έξοδος των προσφύγων ελέγχεται.
kurdistan - rojava 632
Το τουρκικό κράτος είναι βασικός τους αντίπαλος. Στο Suruc, όπως και σε ολόκληρο το Κουρδιστάν, ο στρατός και η αστυνομία βρίσκονται παντού. Οι αύρες και τα αστυνομικά άρματα που θυμίζουν μικρά τανκς, έχουν κατακλύσει την πόλη. Η άρνηση των τουρκικών αρχών να μας επιτρέψουν να περάσουμε στην πόλη του Kobani, ενώ υπήρχε συνεννόηση με τους αντάρτες στην πόλη να δεχτούν την αποστολή μας για λίγες ώρες, εντάσσεται στην προσπάθεια του Τουρκικού κράτους να εμποδίσει κάθε διεθνιστική αλληλεγγύη και βοήθεια. Ακόμα και η άδεια που μας έδωσαν να φτάσουμε στο ακρότατο σημείο της συνοριογραμμής, σχεδόν 300 μέτρα από το Kobani, πραγματοποιήθηκε με τη συνοδεία τανκς! Όπως δεν είναι τυχαίο ότι η ανθρωπιστική βοήθεια, φτάνει με πολύ κόπο και μόνο μετά από πεισματική επιμονή.
kurdistan - rojava 478
Η αποστολή έφτασε μέχρι τη συνοριογραμμή, 300 μέτρα από την πόλη του Κομπάνι κι υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει…
image0027
Το τούρκικο καθεστώς, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τυλίξει σε ένα πέπλο σιωπής τον ηρωικό αγώνα στο Κομπάνι και δεν επιτρέπει την είσοδο διεθνών αποστολών. Έτσι δεν επέτρεψαν και τη δική μας είσοδο στο Κομπάνι και μετά από 8 ώρες ταλαιπωρίας και περιπλάνησης, το μόνο που μας επέτρεψαν ήταν να πάμε μέχρι το κοντινότερο στο Κομπάνι, σημείο των συνόρων, με συνοδεία αντιτρομοκρατικής και στρατού. Λίγο πίσω το ελεύθερο Κομπάνι που φυσικά δεν θέλουν να μας αφήσουν γιατί το παράδειγμα του Κομπάνι είναι επικίνδυνο για την εξουσία! Κατεστραμμένο μεν από τους ισλαμοφασίστες ISIS, αλλά ελεύθερο και ζωντανό, με τις σημαίες του να κυματίζουν! Κρατώντας τη σημαία των Εκπαιδευτικών Σωματείων Ελλάδας, που είχαμε φέρει μαζί μας, την οποία και παραδώσαμε εκτός των άλλων, σε αντάρτες από το Κομπάνι για να την μεταφέρουν μέσα στην πόλη…
Περιγράφοντας το κοινωνικό σύστημα της Rojava, οι πρόσφυγες από το Kobani και τα μέλη των επιτροπών και των ομάδων για την ανασυγκρότησή της, μιλούν με περηφάνια για ένα αντικαπιταλιστικό, αντιρατσιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας σε κολεκτίβες. Μιας κοινωνίας που όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρουν, τους χωράει όλους. Σε κάθε συμβούλιο της διοίκησης υπάρχει εκπροσώπηση όλων των θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων της περιοχής. Επιλέγουν μάλιστα, να προσμετρούνται ως μεγαλύτερα τα ποσοστά κάποιων ομάδων, προκειμένου να εκπροσωπηθούν στα συμβούλια.
Στα τρία καντόνια της Rojava (Kobani, Afrin, Jazira) όλες οι αποφάσεις παίρνονται μέσα από διαδικασίες στις οποίες συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι κάτοικοι. «Δεν υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση», δηλώνουν, «υπάρχει ισότητα των ανθρώπων». Μέσα από διαδικασίες συνελεύσεων σε κάθε τόπο και χώρο εργασίας συζητούν και αποφασίζουν για κάθε θέμα, εκλέγουν ανά διετία τους συνδιοικητές, υποχρεωτικά έναν άντρα και μια γυναίκα, που είναι υπεύθυνοι για την υλοποίησή των αποφάσεων. Με αυτό τον τρόπο συζητούν και παίρνουν αποφάσεις για όλα τα ζητήματα, από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά, για τη δημιουργία κρατικών φούρνων που μοιράζουν δωρεάν το ψωμί σ’ όλο τον πληθυσμό, για την κατασκευή νοσοκομείου για τις ανάγκες του πληθυσμού (που χτίστηκε στο Kobani αλλά καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς των ISIS) ή για την αναγκαιότητα ύπαρξης εθνικού στρατού, που συζητούνταν επί τέσσερις μήνες.
Ταυτόχρονα, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, δεν υπάρχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όλα ανήκουν στο καντόνι. Τα εργοστάσια (όσα λειτουργούν ακόμη) διοικούνται από 5μελή ή 7μελή (ανάλογα με το μέγεθός τους) εργατικά συμβούλια που εκλέγονται από τους εργαζόμενους.
Το Kobani αυτή τη στιγμή είναι κατεστραμμένο κατά 80%, το «κουφάρι» της πόλης μαρτυρά τη σκληρή μάχη που δόθηκε, οι νεκροί πολλοί και οι καταστροφές ανυπολόγιστες. Χωρίς νερό, ρεύμα, αποχετευτικό σύστημα, οι κάτοικοι μετά την απελευθέρωση του προσπαθούν να καθαρίσουν την περιοχή από τις βόμβες που άφησαν οι ισλαμοφασίστες των ISIS, παγιδεύοντας ακόμη και παιδικά παιχνίδια. Στην πόλη βρίσκονται όλοι όσοι μπορούν να προσφέρουν, γυναίκες, άντρες, αλλά και παιδιά άνω των 11 χρόνων. Όλα όσα 3 χρόνια τώρα κατάφεραν να οργανώσουν είτε κλάπηκαν είτε καταστράφηκαν ολοσχερώς. Η γεμάτη ζωή, πόλη του Kobani με τα τέσσερα νοσοκομεία της, το σύστημα ύδρευσης και ηλεκτρισμού έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο από ερείπια, τοπίο, που όμως οι ίδιοι δηλώνουν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν και να ανοικοδομήσουν!
11026250_794543210623222_5585414213868663760_n
Εδώ τα μέλη της αποστολής με μέλη του σωματείου εκπαιδευτικών της Τουρκίας, Egitim Sen
egitimsen-645x430
Η σημαία των Εκπαιδευτικών Σωματείων Ελλάδας τοποθετείται σ” ένα τοίχο κοντά στα σύνορα, εκεί όπου συγκεντρώθηκαν χιλιάδες Κούρδοι κι άναψαν φωτιές για να χορέψουν και να χαρούν την απελευθέρωση της πόλης του Κομπάνι, όταν είδαν να υψώνεται στο λόφο η σημαία της απελευθέρωσής της
kurdistan - rojava 180
Συνάντηση με τις Ενώσεις Γυναικών
image002-
Οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί έχουν μακρά παράδοση στη διεθνιστική αλληλεγγύη: στη Γάζα για την οικοδόμηση ενός σχολείου πριν 5 χρόνια και το 2014 με την καμπάνια «ένα τετράδιο για τα παιδιά της Παλαιστίνης» αλλά και με συμμετοχή σε διεθνιστικές αποστολές στο Λίβανο, στο Ιράκ, στη Γάζα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη  αποτελεί προτεραιότητα για  τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς αφού τα ελληνικά σχολεία έχουν πλημμυρίσει  τα τελευταία χρόνια με παιδιά προσφύγων, κυνηγημένων από τη γη που γεννήθηκαν.
Η καμπάνια θα συνεχιστεί διευρυμένη με τη συμμετοχή πολλών ακόμα εργατικών σωματείων κι από άλλους εργασιακούς χώρους, επιδιώκοντας να συμβάλλει στη δημοσιοποίηση του αγώνα αυτού, στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης και στην οικοδόμηση ξανά της πόλης. Ήδη τα εκπαιδευτικά σωματεία αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα σχολείο στο Kobani και να ενισχύσουν οικονομικά την επανακατασκευή του.
11021156_857611424280534_1175359891033306151_n
Ο ηρωικός αγώνας του Κούρδικου λαού συγκινεί και έχει τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον, γιατί όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι ένας αγώνας για όλους τους λαούς, για κάθε καταπιεζόμενο, για κάθε γυναίκα. Είναι ένας αγώνας για την ελευθερία και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ωστόσο χρειάστηκαν πολλές θυσίες για να μπορέσει αυτός ο αγώνας  να ξεφύγει από το πέπλο σιωπής της «πολιτισμένης» Δύσης και των ΜΜΕ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, και αντιμέτωποι με όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ αλλά και του τουρκικού κράτους, οι Κούρδοι μαχητές και μαχήτριες του YPG και του YPJ, καταφέρνουν και αποδεικνύουν ότι η πάλη των λαών μπορεί και πρέπει να νικήσει. Οι εργαζόμενοι στον τόπο μας θα σταθούν αλληλέγγυοι σε αυτό τον αγώνα. Η αποστολή των εκπαιδευτικών, έδωσε υπόσχεση στους συντρόφους και μαχητές ότι θα διαδώσει παντού το μήνυμα και θα ξαναγυρίσει με συμμετοχή κι άλλων σωματείων και συλλογικοτήτων, αυτή τη φορά για να συμβάλλουμε στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι.
11013037_857611534280523_5294828858602425735_n
Σιγά σιγά οι πρόσφυγες επιστρέφουν στην πόλη του Κομπάνι… Κουβαλούν μαζί τους ότι κατάφεραν να γλιτώσουν, μα κυρίως κουβαλούν μαζί τους τη λαχτάρα και τη βεβαιότητα ότι θα νικήσουν… μαζί με αυτούς κι εμείς, υποσχόμαστε ότι θα συμβάλλουμε με μέγιστη διεθνιστική αλληλεγγύη για να στηθεί η πόλη… κι άλλωστε, το υποσχεθήκαμε… θα ξαναπάμε…
11071_857611304280546_7750532899107714412_n
Τα παραπάνω κείμενα είναι συλλογική δουλειά όλων των μελών της αποστολής και οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από μέλη της αποστολής
2--645x430